Εδώ και ένα χρόνο οι νέες και οι νέοι μας βιώνουν τις αρνητικές επιπτώσεις της υγειονομικής και οικονομικής κρίσης. Τώρα, στο δημιουργικό ξεκίνημα της ζωής τους, ίσως έχουν λαβωθεί περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο, λαμβάνοντας υπόψη την μεγάλη συναισθηματική καταπίεση και το άγχος που αντιμετωπίζουν, πέραν των υπολοίπων δεινών.
Είναι, μάλιστα, εξοργιστικό το γεγονός ότι από την αρχή της πανδημίας η νεολαία μας μεθοδευμένα στοχοποιήθηκε από την κυβέρνηση για δήθεν ανευθυνότητα στην αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης. Αποτέλεσε τον εύκολο στόχο της κυβερνητικής προπαγάνδας. Μάλιστα, δεν είναι λίγες οι φορές που κυβερνητικά στελέχη, μέσω δηλώσεών τους, ακόμα και του ίδιου του Πρωθυπουργού, κατηγόρησαν τους νέους μας για ανευθυνότητα, κουνώντας το δάχτυλο, προκαλώντας ενοχές, ασκώντας περισσότερη ψυχολογική πίεση στη νέα γενιά. Είναι μια άδικη κριτική που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, καθώς, όπως προκύπτει από τα στοιχεία και τους ελέγχους, η συντριπτική πλειοψηφία των νέων μας τηρούν τα υγειονομικά μέτρα.
Αλήθεια, έχουμε πραγματικά αναρωτηθεί πως αισθάνονται όλο αυτό το διάστημα οι νέες και οι νέοι μας; Πώς περνούν όλους αυτούς τους μήνες, που η ζωή τους έχει αλλάξει ολοκληρωτικά; Που αδυνατούν να παρακολουθήσουν τα μαθήματά τους, όπως αυτονόητα έκαναν πριν ένα χρόνο, που δε μπορούν να συναναστραφούν από κοντά με τους συνομήλικούς τους, να αθληθούν, να ασχοληθούν με τον πολιτισμό και τη δημιουργία;
Έχουμε, προσπαθήσει να μπούμε με ειλικρινή διάθεση στη θέση τους, να αφουγκραστούμε τις αγωνίες, τις ανησυχίες, τους προβληματισμούς τους για το παρόν και το μέλλον;
Άραγε, πως μπορεί να αισθάνεται μια έφηβη και ένας έφηβος σε μια τόσο τρυφερή και ευαίσθητη περίοδο της ζωής του, που ενώ έχει ιδιαίτερη ανάγκη από κοινωνικοποίηση και αλληλεπίδραση, την ίδια στιγμή χάνει σημαντικές εικόνες και παραστάσεις, βιώνοντας καταστάσεις αυστηρού εγκλεισμού;
Ασφαλώς, το ίδιο ισχύει και για τις φοιτήτριες και τους φοιτητές μας, ειδικά τους πρωτοετείς και τους δευτεροετείς φοιτητές που ακόμα δεν έχουν καταφέρει, ουσιαστικά, να βρεθούν με φυσική παρουσία στις σχολές τους.
Δυστυχώς, όλα αυτά δεν μπορούν να υποκατασταθούν στο ελάχιστο από την τηλεκπαίδευση ή από την διαδικτυακή επικοινωνία.
Είναι αδιαμφισβήτητο το γεγονός ότι η νεολαία μας, που είναι το παρόν και το μέλλον μας, βιώνει ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες.
Όλα αυτά συμβαίνουν, όταν το εργασιακό μέλλον προμηνύεται πολύ αρνητικό, με εκτεταμένη ανεργία, με μισθούς πείνας, με απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και τεράστιες δυσκολίες στην αναζήτηση εργασίας. Οι επιλογές της κυβέρνησης «φροντίζουν» για όλα αυτά και περιέχονται τόσο στις μέχρι τώρα πρακτικές της, όσο και στα σχέδια νόμου για τα εργασιακά, που έρχονται στο προσεχές μέλλον και στην πρότασή της για το Ταμείο Ανάκαμψης. Μια πρόταση, που προοιωνίζει την αποδόμηση του κοινωνικού κράτους και τη διεύρυνση των ανισοτήτων. Μια πρόταση που, αντί να δομηθεί και να επικεντρωθεί στους νέους επιστήμονες, στη νεολαία μας και τις ανάγκες της, την θέτει ακόμα περισσότερο στο περιθώριο και την ανασφάλεια, αρνούμενη να προσανατολιστεί στην πιο αναπτυξιακή, πιο δίκαιη και πιο διανεμητική αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου μας.
Οι νέοι μας βιώνουν καταστάσεις που μόλις έναν χρόνο πριν κανείς μας δε θα μπορούσε να φανταστεί. Οφείλουμε, λοιπόν, να τους καταλάβουμε, να σταθούμε στο πλάι τους με ενσυναίσθηση, να τους στηρίξουμε, να τους ενισχύσουμε και να μην τους στοχοποιούμε άδικα. Αξίζουν τον σεβασμό, την εκτίμηση και την αμέριστη συμπαράστασή μας. Σε αυτούς επενδύουμε τις ελπίδες μας για ένα καλύτερο αύριο.
